چرا مجمع نمایندگان استان صادرات سیمان را متوقف نمیکند؟
در حالی که مردم سیستان از کمآبی و خشکسالی مزمن رنج میبرند و کشاورزی منطقه نفسهای آخر خود را میکشد، همسایگان شرقی ما در افغانستان با استفاده از سیمان تولیدی همین استان، یکی پس از دیگری سدهای جدیدی بر بستر رود هیرمند احداث میکنند؛ سدهایی که نتیجهاش چیزی نیست جز مسدود شدن حقآبه قانونی و حیاتی مردم ایران.
واقعیت تلخ اینجاست که کامیونهای حامل “سیمان سیستان”روزانه مرز میلک را به مقصد استان نیمروز افغانستان ترک میکنند و در آن سوی مرز، پایههای سدهایی را مستحکم میسازند که بهجای همکاری منطقهای، تنش آبی و بحران انسانی را در منطقه گسترش میدهند.
این پرسش اساسی همچنان بیپاسخ مانده است:
چرا مجمع نمایندگان سیستان و بلوچستان تاکنون برای توقف صادرات سیمان اقدامی جدی نکرده است؟
چرا تعرفههای سنگین ۱۰۰ درصدی برای صادرات این کالای استراتژیک به افغانستان وضع نمیشود تا دستکم از استفاده آن در پروژههایی که مستقیماً علیه منافع ملی ایران هستند، جلوگیری گردد؟
بیتوجهی به این موضوع، نهتنها پیامدهای اقتصادی و امنیتی در پی دارد، بلکه بر آتش نارضایتی و محرومیت تاریخی مردم سیستان میافزاید؛ مردمی که نه از نعمت آب، نه از توسعه زیرساخت و نه از تدبیر تصمیمگیران سهمی دارند، اما دسترنجشان در تقویت قدرت آبی همسایهای مصرف میشود که حقآبه را به روی آنان بسته است.
زمان آن فرارسیده است که صدای مردم تشنه سیستان از تریبونهای مجلس شنیده شود؛ پیش از آنکه کار از کار بگذرد.
